Maruxa Villanueva é a cuarta de cinco irmáns. Os seus pais María Manuela, mestra, e Marcial tiñan unha pequena tenda “desas tendas de aldea, xa sabedes, onde hai un pouco de todo” dicía Maruxa. A súa nai aprendeulle nocións de canto e deulle unha educación moi coidada, grazas á que puido exercer un tempo como mestra nos Peares, pero deixouno, custáballe moito estar alonxada da casa familiar. Emigrou a Arxentina con 20 anos, e alí fíxose cantante e actriz. Colaborou nas actividades culturais dos emigrados galegos en Bos Aires e nos actos en favor da República. Casou con Manuel Daniel Varela Buxán e con el formou a "Compañía Gallega de Comedias Marujita Villanueva", coa que estreou Os vellos non deben de namorarse, de Castelao. En Arxentina fixo amizade con Salvador de Madariaga, Eduardo Blanco Amor, Fernando Iglesias “Tacholas” e Castelao. No 1949 regresou a Galicia e montou a compañía "Os labregos", pero a censura franquista acabou coa súa actividade e regresou a Bos Aires no 1958. No 1962 retornou definitivamente a Galicia. No 1971 o presidente da Fundación Rosalía de Castro, Agustín Sixto Seco, propúxolle atender a Casa Museo Rosalía de Castro, da que foi coidadora ata a súa morte, e onde viviu a partir do 1974. Adicou o seu tempo á casa e á obra de Rosalía e converteuse en especialista no tema. No 2002 o concello de Padrón creou o Premio Maruxa Villanueva de interpretación, que ten galardoado a artistas galegos como Roberto Vidal Bolaño, María Barcala ou Susana Dans. Maruxa Villanueva recibiu a Medalla Castelao da Xunta de Galicia e o Premio María Casares de Teatro a título póstumo.
