Citar en estilo MLA

Cando citamos un texto entre comiñas temos que establecer un medio para relacionar o texto citado coa referencia bibliográfica da que procede. Existen dúas formas de establecer esa relación: directamente e mediante mencións parentéticas.

A mención directa introduce o nome do autor ou autora na mesma frase que o texto que se cita entre comiñas. Para establecer a referencia, hai que engadir, ao final, o número de páxina onde se atopa a frase citada.

• Por exemplo: Na opinión de Cadwell "a fin do estilo retórico é deleitar, persuadir ou conmover" (168). 

A mención parentética prodúcese cando se cita un texto entre comiñas e, cara ao final da cita, insértase a súa procedencia mediante o apelido do autor ou autora e o número de páxina onde se atopa o texto referenciado.

• Por exemplo: Considérase, como algo comunmente aceptado que "a fin do estilo retórico é deleitar, persuadir ou conmover "(Cadwell 168). 

Estas anotacións ao final de frase son as que nos remiten ao número de páxina de onde se extraeu o texto e, tamén, á listaxe de referencias bibliográficas que temos que situar, ordenada alfabeticamente, cara ao final do noso traballo. 

Segundo MLA, cando se emprega a cita directa consígnanse no corpo do texto os nomes completos dos/as autores/as, organizacións ou títulos, mais cando se mencionan entre parénteses cara ao final da frase, débense consignar do xeito máis conciso posible. Por exemplo: 

• Cando se citan no texto dous o máis autores/as, deben figurar os seus nomes completos, mentres que se a referencia se fai mediante unha mención parentética só se deberán anotar os seus apelidos entre parénteses xunto ao número de páxina. Por exemplo, no texto escribiremos Gérard Raulet e Uwe Steiner (...) e se a mención é parentética consignaremos (Raulet e Steiner 168).
• O mesmo sucede no caso das organizacións. No texto emprégase o seu nome oficial completo ou nome polo que son máis coñecidas, mentres que na mención parentética é dabondo consignar unha forma abreviada xunto co número de páxina do que procede o texto. Por exemplo, no texto: Organización das Nacións Unidas; na mención parentética: (Nacións Unidas 168).
• No caso das homonimias, basta identificar aos/ás autores/as engadindo na mención parentética a abreviatura do seu nome de pila, por exemplo: (J. Cadwell 168). Pero se os nomes de pila de dous autores/as tamén coinciden, pódese empregar a forma completa do nome na mención parentética, por exemplo: (James Cadwell 168).
• Cando se fai referencia a diferentes obras dun mesmo/a autor/a na mención parentética, exprésase mediante o apelido do/a autor/a seguido de coma, o título abreviado en itálica e o número de páxina. Por exemplo: (Benjamin, Ursprung 25), no caso de querer citar unha pasaxe da obra de Walter Benjamin Ursprung des deutschen Trauerspiels.
• No caso dos títulos abreviados, cítanse sempre en itálica na mención parentética. Cando se debe citar un título de artigo ou de capítulo de libro faise, porén, do xeito habitual, pero entre comiñas. Por exemplo: ("Perdonar al otro" 78).
• No caso de autores/as clásicos/as ou obras comunmente citadas, non hai unha regra única. Autores como Shakespeare e libros como a Biblia cítanse dun xeito normalizado. En MLA as obras de Shakespeare cítanse mediante o título abreviado da obra de que se trate, o acto, a escena e a liña. P.e.: Ado, 1.1.232 corresponde á liña 232 da escena primeira, do primeiro acto de Much Ado about Nothing. De xeito similar, a Biblia cítase facendo referencia ao título abreviado do libro de que se trate xunto co capítulo e o versículo: p.e. Deut. 23:15, fai referencia ao capítulo 23, versículo 15 do libro do Deuteronomio. Aristóteles, pola súa parte, cítase a partir do texto orixinal da edición de Bekker de 1831, acompañado do título e a localización do texto: p.e. Metafísica 6, 1071b2-1072a18. Se estás a facer un traballo sobre un autor clásico, fíxate na forma de citalo que utilizan os e as especialistas.

Respecto á puntuación obrigatoria nas mencións parentéticas:

• Non hai puntuación entre o nome do/a autor/a e número de páxina: (Cadwell 168)
• Cando é preciso engadir un título entre o/a autor/a e o número de páxina, emprégase unha coma: (Benjamin, Ursprung 25).
• Cando hai que separar dúas mencións sobre o mesmo texto, emprégase punto e coma: (Cadwell 168; Benjamin 25).
• Cando se fan referencias a outras partes da mesma obra, emprégase punto e coma: (Benjamin 25; tamén cap. 3). 
• Se se citan números de páxina de diferentes partes do texto, sepáranse mediante coma: (Benjamin 25, 199-210, 37).

Á hora de citar un texto, se este non ten máis de catro liñas, incorpórase de xeito natural ao fluxo do texto entre comiñas. Mais se o texto ten máis de catro liñas de lonxitude, denomínase cita bloque e deberase consignar en parágrafo á parte sen comiñas e cunha caixa de texto máis reducida que o texto principal. 

Fonte da imaxe: “Block Quote | Format, Usage & Examples - Lesson.” Study.Com, https://study.com/academy/lesson/when-how-to-block-quote-format-example.html. Consultado 26 xuño 2024.

O sistema MLA emprega as citas parentéticas co fin de manter a atención do lector ou lectora no texto. Porén, a miúdo, é preciso empregar notas para facer precisións ou engadir comentarios. As notas en MLA poden ser de dous tipos: bibliográficas e de contido. 

1. As notas bibliográficas axudan fundamentalmente a evitar digresións e explicar o uso das fontes. Por exemplo, permiten consignar bibliografía adicional cando esta é abundante sobre un tema en particular, permiten ademais indicar prácticas documentais referentes ao uso de edicións estándar cando se trata de autores/as sobre os que existe unha práctica común establecida e, por último, permiten facer precisións sobre as traducións e edicións empregadas. As referencias citadas nas notas ao pé de páxina deben recollerse tamén na listaxe final de obras empregadas no traballo.

• Bibliografía adicional:

Exemplo: Sobre este particular, véxase tamén Graetz 290, Derrida 46 e Foucault, especialmente, o cap. 7. De xeito similar: Bataille 85, Caillois 36, Maus 71 e Otto 53 fan referencia a esta problemática.

• Práctica estándar en autores e textos clásicos:

En moitas ocasións, cando se escribe sobre obras ou autores e autoras do canon, é preciso especificar a edición ou edicións que se están a empregar de entre todas as dispoñibles. Este particular debe expresarse en nota. Polo demais debe terse en conta que estes autores ou autoras e obras cítanse tamén dun xeito especial polo que hai que ter presente que a edición sexa consistente coa práctica estándar. Para isto, basta con observar cal é a edición máis empregada polos e polas especialistas.

• Exemplos de notas sobre a edición empregada e as traducións:

Exemplo: Respecto ao texto de Lucrecio, cítase a tradución de Agustín García Calvo, salvo indicacións en contrario.

2. As notas de contido empréganse con diversas finalidades: chamar a atención sobre un detalle importante, explicar a elección da terminoloxía, xustificar o alcance do estudo, proporcionar exemplos adicionais, identificar ou comentar alusións, identificar temas para futuras investigacións ou recoñecer relacións indicadas por outros lectores ou lectoras do texto.

En MLA, as notas poden estar situadas ao pé da páxina ou situadas nunha sección de notas ao final do traballo, antes da listaxe de referencias bibliográficas. En ambos casos, a presenza dunha nota indícase no texto mediante un superíndice que se debe situar ao final de frase.