Xela, nena, iniciando o seu camiñar na vida
| 1962 | Nace en Sarria onde a inscriben como María de los Ángeles, o 4 de marzo filla de Valentín Arias López e Amparo Castaño López. |
| Entre os catro e os sete anos medra en galego e comeza á súa formación na Granxa de Barreiros e no Colexio Fingoi. | |
| 1969 | A familia muda a Vigo polo cambio de destino de seu pai, mestre. |
| 1976 | Ingresa no Instituto Castelao do barrio do Calvario. |
| 1979 | Finalizado o COU abandona os estudos e comeza a traballar en Edicións Xerais de Galicia onde nos anos noventa é correctora de estilo e editora das coleccións Xerais Universitaria e Biblioteca de Autores Galegos. |
| 1980 | Comeza a publicar en xornais e revistas como A Nosa Terra, Diario 16 de Galicia, Faro de Vigo, Dorna, Luzes de Galiza ou Festa da Palabra Silenciada. Nestes anos desenvolve un crecente activismo cívico en organizacións como Greenpeace, participando asiduamente en actos e recitais de marcado compromiso social e político como a saída de España da OTAN, contra a Guerra de Iraq ou con Burla Negra en solidariedade cos afectados do afundimento do Prestige |
| 1984 | Muda por primeira vez oficialmente de nome pasando a ser María dos Anxos. |
| 1986 | Ingresa na Asociación de Escritores en Lingua Galega. Neste ano recibe o premio de tradución da Sociedade da Lingua Portuguesa por Amor de Perdición de Camilo Castelo Branco. Tamén é finalista aos premios Antón Losada Diéguez coa súa primeira obra, Denuncia do equilibrio e ao Esquío de Poesía con Lili sen pistolas. |
| 1991 | Decide retomar os seus estudos e inicia na Universidade de Vigo a carreira de Filoloxía Hispánica |
| 1992 | Casa con fotografo e matemático Xulio Gil Rodríguez con quen comparte proxectos como Tigres coma cabalos |
| 1993 | Publica a tradución de O derradeiro dos mohicanos de James Fenimore Cooper que lle valerá o premio Ramón Cabanillas. Na súa faceta de tradutora formará parte do consello de redacción de Viceversa que promove tamén a biblioteca virtual BIVIR, na que se publicarán algúns dos seus últimos traballos |
| 1994 | Nace o seu fillo Darío a quen dedicará o libro Darío a diario. |
| 1995 | Acada xudicialmente o definitivo cambio de nome pasando a ser oficialmente Xela, o nome ao que respondeu dende cativa. |
| 1996 | Obtén a licenciatura pola Universidade de Santiago de Compostela e inicia a especialidade en galego-portugués |
| 1999 | Inicia un periplo de substitucións como profesora de instituto de lingua e literatura castelá que a leva de Santa Comba a Pontevedra, Santiago de Compostela, Vigo, etc. |
| 2003 | Falece inesperadamente dun infarto en Vigo onde será soterrada. En anos sucesivos se lle dedicarán rúas (Culleredo), instalacións culturais (biblioteca municipal de Chapela) e premios como o instaurado en 2018 pola Asociación Galega de Profesionais da Tradución e da Interpretación e que recoñece o seu labor neste eido. Postumamente obterá o Premio Plácido Castro 2004 pola tradución de O Spleen de París de Baudelaire. |
