Lois Angel Sánchez Pereiro nace en Monforte de Lemos o 16 de febreiro domingo de Entroido.
Con dezasete anos marcha a Madrid co seu irmán Xosé Manuel para estudar socioloxía e, tras unha etapa na que regresa a Monforte, abandona a socioloxía e matricúlase en alemán, inglés e francés na Escola Oficial de Idiomas. Mantense economicamente vertendo ao castelán filmes e series para a televisión e alí funda, xunto con Antón Patiño, Xosé Manuel Pereiro e Manuel Rivas, a revista de pulo renovador Loia, que só coñecería catro números (o último de 1978).
En 1981 e vítima da intoxicación masiva con aceite de colza desnaturalizado. Lois deixou as sesión de rehabilitación nun centro médico en Madrid poucos días despois de comezalas. Regresa definitivamente a Galicia e marcha a vivir A Coruña onde se une á revista La Naval.
Nesta época entra en contacto con un grupo de poetas como Xavier Seoane, Francisco Salinas Portugal. Xulio López Valcárcel, Lino Braxe e outros poetas de moi diferentes tendencias.
Participa nas antoloxías colectivas recollidas baixo os títulos De amor e desamor (1984) e De amor e desamor II (1985). Entre as iniciativas conxuntas dalgúns membros deste grupo heteroxéneo destaca o sostemento da revista Luzes de Galiza, onde viron a luz os oito primeiros capítulos da súa novela inconclusa Náufragos do paradiso.
Publica Poemas 1981/1991 (1992) no que recolle toda a súa obra poética ata o momento, a inédita e a espallada en revistas e que reflicte xa unha tendencia etiquetada como punk.
Publica Poesía de amor e enfermidade (1995). Neste derradeiro libro, en vida, de Lois, que foi reeditado nos últimos tempos, atópase un novo xeito de entender a existencia: para aprehendela en profundidade é necesario ter conciencia da morte.
Morre na Coruña o 24 de maio. No seu último recital o 31 de xaneiro, dixo en público que quería ser enterrado no cemiterio de Santa Cristina.
Nese ano do seu finamento, o seu irmán, Xosé Manuel, fai que saia á luz Poemas para unha Loia, constituído a partir de composicións da época madrileña, xa publicadas naquela revista Loia, e dun ensaio: "Modesta proposición para renunciar a facer xirar a roda hidráulica dunha cíclica historia universal da infamia". Nel expón moitas das súas ideas e conviccións sociais e políticas, ofrecendo unha panorámica que inclúe unha chea de referencias directas a escritores, filósofos ou políticos dos que bebe.
O seu epitafio foi proposto por el mesmo no seu último poema:
Cuspídeme enriba cando pasedes
diante do lugar onde repouse
enviándome unha húmida mensaxe
de vida e de furia necesaria.
